Dahmer w ogóle nie wywołuje mojego współczucia. Świetnie go pokazano. Jest śliski, obły bez większych uczuć ukryty w przerażającym mroku. Można to częściowo poczuć. I jak sam mówił o sobie, że taki się urodził. Jedynie można uzyskać wyjaśnienie, skąd taki się stał. Jeśli matka brała faktycznie tyle psychotropów przez całą ciążę, to Dahmer jest nieudanym eksperymentem...

Dodatkowo pokazano, że morderca wcale nie był ponadprzeciętnie inteligentny, że tak długo wymykał się prawu.

Psychopaci często są w kulturze romantyzowani jako wybitne jednostki. A zwykle to tłuki bez wyobraźni. Troglodyci z usterką.

I tu też - żaden wielki, misterny plan! Po prostu fart tak idealnego, jak nieintencjonalnego pasowania w ułomności systemu.

Pytany dlaczego zabijał, odpowiadał że dlatego, bo to łatwe.

Masz rację z tym romantyzowaniem. Też tego nie rozumiem. Dahmer miał mnóstwo szczęścia.

Najlepsze jest to, że w ogóle nie miał nic przeciwko żeby go powstrzymano, bo miał świadomość że to co robi jest złe i sprawiedliwa będzie kara. Każda, nawet śmierć.

Ale że służby odpuszczały i jemu i swoje obowiązki, to i on sobie odpuszczał wszelkie hamulce.

Bo mógł.


Nad fikcyjnymi filmami, książkami autorzy głowią się, mają rozkminy życia jak najskuteczniej pozbyć się ciała, żeby go zaraz policja nie znalazła...
A w realu wystarczy.... no nie będę spoilerować, bo może tu zerknie ktoś, kto jeszcze nie widział serialu... Ale miażdży mnie, jak to jest prozaicznie, bezczelnie, bezrefleksyjnie proste...

Dokładnie. Facet sobie żył z dnia na dzień z małymi wyskokami ( delikatnie ujmując).
W domu zrobił sobie wiadomo co.
Właśnie trafnie zauważyłeś,że to było bezrefleksyjnie proste.